Alweer ruim 2 maanden thuis

Het blijft af en toe een vreemde gewaarwording, om nu weer in het normale leven te staan.
Aan een kant voelt het weer vertrouwd, aan de andere kant klopt er iets niet maar ik weet nog niet wat.
Voor mij is het gemakkelijker dan voor Sylvia. Zij werkt tijdens de schoolvakantie maar 1 ochtend per week, da’s nog niet zo veel. Ik werk weer ‘gewoon’ en heb het redelijk druk op de praktijk. Door mijn werk en het ritme wat daarbij hoort is mijn leven weer geregeld en georganiseerd. Voor een groot deel geregisseerd door de klok. De klok…tijd. Laatst las ik een aardige uitspraak: "Jij hebt een mooi horloge, maar ik heb de tijd!"
De tijd hebben, dat hebben we 4 maanden gehad. Nu is het voor een groot deel weg. We moeten het echt creëren. En dan blijft het nog erg schaars en niet erg onvoorwaardelijk.
Sylvia is op dit moment nog thuis met de jongens en heeft tijd zou je kunnen denken, maar ze komt eigenlijk nog nergens aan toe. De jongens hebben nog vrij en de vriendjes en vriendinnetjes zijn niet thuis, die hebben nu hun vakantie. De jongens zijn erg strijdlustig en hebben voortdurend aanvaringen met elkaar. Een heel verschil met de reis, toen waren ze elkaars beste vrienden! Daarnaast vinden ze het nu moeilijk om zichzelf te vermaken. Het is voor Syl lastig om daar middenin te zitten. Het is een van de redenen waardoor je als jonge moeder thuis ook nooit echt vrij bent. Temeer omdat ik meer werk dan haar lief is (nu tijdens de schoolvakantie van de jongens). Wat dat betreft schiet ik nu misschien iets tekort naar mijn gezin, maar de zaak en het inkomen moet ook weer doorgaan. Sylvia had gehoopt dat we in de afgelopen 6 weken schoolvakantie wat meer samen als gezinnetje zouden doen, gewoon een weekje k(r)amperen ofzo. Dat - samen onbezorgd met ons 4tjes zijn - mist ze een beetje.
Gelukkig heeft Sylvia wel erg genoten van het schitterende weer hier deze zomer. Wat dat betreft hebben we er de tuin wel voor: ons eigen paradijsje achter ons huis. Ook ik vond het warme weer zalig en heb er volop van genoten onderweg op m'n fiets naar en van m'n werk. Wat dat betreft liggen die temperaturen ons wel!
Straks als mijn collega's weer op volle toeren kunnen draaien zal ik proberen meer momenten vrij te plannen. Als Sylvia straks helemaal ingewerkt is op de praktijk zal mij dat ook wat tijd opleveren. Dat is fijn!

De ervaringen, herinneringen en gevoelens van de reis, hoe diep ze ons ook in ons ‘zijn’ geraakt hebben, ebben akelig snel weg. We merken echt dat we de foto’s en films nodig hebben om de herinneringen en gevoelens weer omhoog te halen. Dat zal mede komen omdat we lang weg zijn geweest. Telkens hebben alle indrukken weer plaats moeten maken voor nieuwe indrukken.
Het laatste blijft het beste hangen. Dat is ook logisch. We hebben zo ongelofelijk veel gezien, gedaan en ervaren dat dat ook niet allemaal door je aderen kan blijven stromen. Het is er wel, maar het moet even opgeroepen worden.
Regelmatig bekijken we even wat foto’s. Sylvia heeft een screensaver op de computer gemaakt waar ad random zo’n 5000 foto’s gepresenteerd worden. De computer staat bij ons toch bijna de hele dag aan, dus op wisselende momenten van de dag kunnen we ons hart ophalen en weer warm worden van binnen als we die soms meer dan schitterende en overweldigende plaatjes zien! Ook de jongens, met name Jasper, zitten heel regelmatig naar het scherm met foto's te kijken. Jasper probeert dan bij elke foto op te noemen in welk land het was, en soms volgt er een heel verhaal bij: "Ojaaaa, dat was toen, daar en daar en toen deden we dit..." Echt heel leuk!
Dat is ook meteen het mooie van reizen en ervaringen, als je op een later moment nog eens terugdenkt daaraan, dan kun je het weer helemaal voelen! Dat hebben we nog steeds heel sterk van onze eerste verre reis naar Indonesië, en later zuidelijk Afrika, maar ik heb het ook van onze bergwandelingen en het ‘kletteren’ in Zwitserland en ook zeker van mijn winter-survivel-avonturen in Schotland.
Erop uit, op pad, iets van de wereld zien, het is iets onvoorstelbaar moois. Dat het naar meer riekt, is voor ons zeker.
De foto’s halen weer zulke geweldige herinneringen en gevoelens naar boven dat we zo een deel van onze reis weer kunnen herbeleven. Maar het geeft ons ook heel sterk het gevoel dat we wel weer eens zullen gaan. Het verre oosten blijft aan ons trekken en ook Nieuw Zeeland is een land waar we zeker ooit wel weer eens heen zullen gaan. Toch geldt dat ook voor Australië. Aan de ene kant omdat we er hele bijzondere lieve vrienden hebben wonen, die we beslist weer gaan bezoeken, aan de andere kant ook omdat er nog een boel te zien en te beleven valt daar.
Onze plannen om voor langere tijd naar New Zealand te gaan liggen een beetje op de helling.
Hoewel het land een verpletterende indruk op ons heeft gemaakt en ons een erg ‘thuis’ gevoel gaf, blijkt het nog niet echt eenvoudig te zijn om er bijvoorbeeld een jaartje heen te gaan. Door onze leeftijd kunnen we niet zomaar een ‘work & holiday permit’ voor 1 jaar krijgen en zullen we, als we daar voor een jaartje naar toe willen, dus de emigratieprocedure in moeten gaan. Hoewel we ons er af en toe in verdiepen en erover lezen, is de kans dat we onze energie daar in gaan steken wel wat verminderd.
De komende tijd zullen we onze energie richten op de juiste balans in ons leven hier. Daarnaast wat dingen van het huis die nog steeds zijn blijven liggen eindelijk eens afmaken en het veranderen van de tuin. Het lukt ons aardig om de agenda relatief leeg te houden en dat bevalt ons heel erg goed.

En onze volgende reisplannen?
Ik weet in ieder geval al dat er voor mij een fantastisch Schotland avontuur gepland staat op 07 februari 2007. Daar heb ik nu al zin in, ik kan het al bijna voelen in mijn lijf.
Voor ons gezin? Het zal zich wel vanzelf weer uitkristalliseren, wanneer de tijd daar rijp voor is. We gaan in ieder geval en het zal geen jaren op zich laten wachten, dat weten we zeker!
Bij iedere foto die we zien, wordt dat gevoel weer sterker!