The Outback, a real Aussie adventure!
Door: Emile
28 April 2006 | Australië, Sydney
Afgelopen vrijdag zijn we naar de outback gegaan. SUPER!!!
We wilden toch nog op zoek naar het echte Australie en het Australie-gevoel.
Daarom hebben we samen met Peter en Christine besloten een dikke vette 4-Wheeldrive Nissan Patrol 7 seater te huren. Die kan ons allen gemakkelijk naar de meest afgelegen en onbegaanbare gebieden brengen. Daar hopen we te vinden, wat we nog niet helemaal gevonden hadden.
Het is een geweldige wagen waar we met z’n zevenen in kunnen!
Er is dan nog beperkte ruimte voor wat bagage, we proppen de meest noodzakelijke spullen d’r in en gaan vrijdagmiddag op pad.
We rijden richting de Flinders Ranges, zo’n 450 km ten noorden van Adelaide. Daar begint de real outback van South-Australia.
We overnachten in Hawker, waar Christine een prima cabin heeft gereserveerd op een campsite. Als we aankomen is het al stikdonker. Onderweg zijn we nog een keertje gestopt om van de schitterende heldere sterrenhemel te genieten. Ik reed en hoorde de anderen steeds over de sterrenhemel praten die zo prachtig was. Ik besloot maar even te stoppen om van het moment mee te genieten.
Het is hier zo donker, geen enkele lichtvervuiling, de atmosfeer zo schoon en helder, het is een onvoorstelbaar schitterend gezicht om hier de melkweg te zien!
We keuvelen nog wat, spelen een potje yatzee (applaus voor Christine), drinken Godendrank en gaan bijtijds naar bed.
Ondanks de afstand had ik geen idee dat ik zo’n 400 km had gereden. Tjeemig wat een comfortabele heerlijke auto is dit, je rijdt zonder het in de gaten te hebben een paar honderd km!
De volgende ochtend waren we vroeg op en na het ontbijt gingen we lekker vlot op pad. Eerst nog tanken en een paar boodschapjes. Hawker is een soort westernplaatsje aan de rand van de outback. Met rood zand en stof besmeurde 4WD’s rijden af en aan bij het tankstation. Als je hier verder rijdt, moet je er zeker van zijn dat je voldoende brandstof hebt!
Al heel snel merken we dat we hier echt erg ver weg zijn van de bewoonde wereld. Er is hier niks. Veel niks. Maar het is wel een heel erg indrukwekkend niks! Onmetelijke uitgestrekte vlakten met een woestijnachtig karakter. Aan de horizon ruige bergmassieven. De bergen van rode en oranje rotsen zijn fantastisch indrukwekkend om te zien.
We rijden naar Wilpina Pound. Een kratervormig bergmassief van enkele vierkante kilometers. Binnenin is een vrij weelderig bergroeide valei.
Om er te komen moet je een kleine hike maken met toch wel zo’n drie-tot vierhonderd hoogtemeters. Voor de kinderen is dat teveel. Christine blijft bij ze en Peter, Sylvia en ik maken de hike. Het is heerlijk om weer even echt te wandelen, zonder bij elke steen of grassprietje te moeten stoppen. Zonder kids kom je veel verder! De tocht en klim zijn heerlijk en het uitzicht in de krater en de wijde omgeving is geweldig. Na ruim 2,5 uur flink doorwandelen komen we weer bij Christine en de jongens terug.
Daarna eten we wat en rijden we door naar Leigh Creek waar we zullen overnachten.
Het is een prachtige rit over dust- en gravelroads. Sealed roads zijn er hier niet meer, en dat maakt het avontuur des te spannender!
In Leigh Creek eten we in een soort saloon alias restaurant. Het eten is heerlijk! Het plaatsje stelt verder geen ruk voor en je zou er nog niet begraven willen worden.
Ondanks dat we heel veel in de auto zitten, hebben de jongens het ook goed naar hun zin. Jasper, Matthijs en Luke hebben samen allerlei spelletjes gedaan, zoals “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...” en “Ik ga op reis en ik neem mee...” Wij moesten daar ook geregeld (tot vervelends toe) aan meedoen. Tja, wij genieten ons de hele tijd suf van de mooie omgeving, maar voor onze 3 jongens is dat toch veel minder interessant. Onderweg tijdens het rijden waren voor de jongens de kangaroos en emus het meest interessant. Tijdens de stops konden ze heerlijk rondrennen en lekker klimmen en spelen met stokken en stenen (wel bij ons in de buurt, ivm mogelijke spinnen, slangen en schorpioenen, die hier zeker rondscharrelen). Ook het plassen en soms poepen in de vrije natuur was natuurlijk ook erg leuk.
Na de koude nacht rijden we richting Arkaroola.
De tocht wordt steeds leuker. Hier wordt het landschap leger en leger, en dat geeft een heel bijzonder gevoel. Gisteren voelde ik het al een beetje, maar wat we vandaag voelen, is het gevoel waar we naar op zoek waren. Indrukwekkende leegte. Stilte. Oorverdovende stilte. Hier is het echte Australie te vinden, althans, wat mij betreft. Het zand is rood-oranje van kleur. Het is hier ruig, keiruig.
Deze uitgestrekte leegte is anders dan de leegten die we al hebben gezien. Die gaven je een beetje een verloren gevoel. Maar dit hier, dit doet je wat, dit raakt je in je hart en geeft je een heel bijzonder gevoel!
Als na kilometers rijden de weg alleen maar smaller en smaller wordt, en hobbeliger en hobbeliger, wordt het feest alleen maar mooier!
We stoppen in een dieprood-oranje maanachtig landschap wat bezaaid ligt met bizarre ijzerhoudende steen- en rotsformaties. Alles lijkt wel van gesmolten roestend ijzer te zijn.
Het is een barre en geweldige tocht die de hele dag duurt.
Als we s’avonds in Arkaroola aankomen, blijkt ook dit plaatsje alleen maar te bestaan uit een tankstation, een observatorium, enkele homestead’s, een saloon en een campsite. De campsite is fantastisch. Het is eigenlijk niet veel meer dan een rotsplateau in een bergachtig rotslandschap. Er zijn alleen 4WD’s met tentjes en Jayco’s. Dit zijn geweldige stoere off road tour-aanhangers met tent en benodigdheden. Hier en daar branden campfires. Het is echt heel gezellig.
We eten Irisch Stew onder de sterrenhemel en drinken.....rarara wat drinken wij?...... wijn.
We genieten nog een lange avond buiten. Niet alleen omdat het buiten heerlijk is onder de sterrenhemel met de geur van campfires, whiskey wat later op de avond, gezelige praatjes en het fascinerende landschap om ons heen. Maar ook omdat het binnen in de cabin een verschrikkelijke ouwe klerezooi is en zelfs ons gezelschap kan deze cabin niet gezellig maken zou ik denken. Nou, dan is het dus ook echt verschrikkelijk. De woestenij waar we doorheen gereisd zijn vandaag was echt ruig en onherbergzaam, eenzaam, leeg, kaal, bar en bizar, maar heeeeel errug gezellig door onze aanwezigheid. Maar deze hut, nee, die is zelfs door ons niet op te vrolijken....
Daags erna trekken we verder richting Willow springs, dichtbij Wilpena Pound. We verblijven op een Homestead.
Ik ga hier nog verder!
Aangezien we de laatste 2 wkn heel veel achter de computer hebben gezeten, hebben we besloten dat we het plaatsen van de Nieuw Zeeland en Australie foto's even uitstellen (waarschijnlijk tot we thuis zijn). We plaatsen nog wel ff wat fotootjes van de outback, maar op de rest moeten jullie dus nog even wachten!!! Het kost namelijk hartstikke veel tijd, enne...daar hebben we nu eventjes geen zin meer in!!!
Nu gaan we alleen nog even genieten van de laatste dagen Australie!
Nu, bijna een jaar later... ik zie nu pas dat we dit verhaaltje nooit afgemaakt hebben... Tja, zo is het nu eenmaal...
Ik wil alleen nog ff zeggen dat die paar dagen in The outback echt werkelijk fantastisch waren! Hier hebben we pas echt het 'echte Australie-gevoel' gekregen! Om dit allemaal met Peter, Christine en Luke te doen, maakte het uiteraard helemaal bijzonder, het was echt súper! Dit gaan we vast nog een keertje doen!
xxx Syl
We wilden toch nog op zoek naar het echte Australie en het Australie-gevoel.
Daarom hebben we samen met Peter en Christine besloten een dikke vette 4-Wheeldrive Nissan Patrol 7 seater te huren. Die kan ons allen gemakkelijk naar de meest afgelegen en onbegaanbare gebieden brengen. Daar hopen we te vinden, wat we nog niet helemaal gevonden hadden.
Het is een geweldige wagen waar we met z’n zevenen in kunnen!
Er is dan nog beperkte ruimte voor wat bagage, we proppen de meest noodzakelijke spullen d’r in en gaan vrijdagmiddag op pad.
We rijden richting de Flinders Ranges, zo’n 450 km ten noorden van Adelaide. Daar begint de real outback van South-Australia.
We overnachten in Hawker, waar Christine een prima cabin heeft gereserveerd op een campsite. Als we aankomen is het al stikdonker. Onderweg zijn we nog een keertje gestopt om van de schitterende heldere sterrenhemel te genieten. Ik reed en hoorde de anderen steeds over de sterrenhemel praten die zo prachtig was. Ik besloot maar even te stoppen om van het moment mee te genieten.
Het is hier zo donker, geen enkele lichtvervuiling, de atmosfeer zo schoon en helder, het is een onvoorstelbaar schitterend gezicht om hier de melkweg te zien!
We keuvelen nog wat, spelen een potje yatzee (applaus voor Christine), drinken Godendrank en gaan bijtijds naar bed.
Ondanks de afstand had ik geen idee dat ik zo’n 400 km had gereden. Tjeemig wat een comfortabele heerlijke auto is dit, je rijdt zonder het in de gaten te hebben een paar honderd km!
De volgende ochtend waren we vroeg op en na het ontbijt gingen we lekker vlot op pad. Eerst nog tanken en een paar boodschapjes. Hawker is een soort westernplaatsje aan de rand van de outback. Met rood zand en stof besmeurde 4WD’s rijden af en aan bij het tankstation. Als je hier verder rijdt, moet je er zeker van zijn dat je voldoende brandstof hebt!
Al heel snel merken we dat we hier echt erg ver weg zijn van de bewoonde wereld. Er is hier niks. Veel niks. Maar het is wel een heel erg indrukwekkend niks! Onmetelijke uitgestrekte vlakten met een woestijnachtig karakter. Aan de horizon ruige bergmassieven. De bergen van rode en oranje rotsen zijn fantastisch indrukwekkend om te zien.
We rijden naar Wilpina Pound. Een kratervormig bergmassief van enkele vierkante kilometers. Binnenin is een vrij weelderig bergroeide valei.
Om er te komen moet je een kleine hike maken met toch wel zo’n drie-tot vierhonderd hoogtemeters. Voor de kinderen is dat teveel. Christine blijft bij ze en Peter, Sylvia en ik maken de hike. Het is heerlijk om weer even echt te wandelen, zonder bij elke steen of grassprietje te moeten stoppen. Zonder kids kom je veel verder! De tocht en klim zijn heerlijk en het uitzicht in de krater en de wijde omgeving is geweldig. Na ruim 2,5 uur flink doorwandelen komen we weer bij Christine en de jongens terug.
Daarna eten we wat en rijden we door naar Leigh Creek waar we zullen overnachten.
Het is een prachtige rit over dust- en gravelroads. Sealed roads zijn er hier niet meer, en dat maakt het avontuur des te spannender!
In Leigh Creek eten we in een soort saloon alias restaurant. Het eten is heerlijk! Het plaatsje stelt verder geen ruk voor en je zou er nog niet begraven willen worden.
Ondanks dat we heel veel in de auto zitten, hebben de jongens het ook goed naar hun zin. Jasper, Matthijs en Luke hebben samen allerlei spelletjes gedaan, zoals “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...” en “Ik ga op reis en ik neem mee...” Wij moesten daar ook geregeld (tot vervelends toe) aan meedoen. Tja, wij genieten ons de hele tijd suf van de mooie omgeving, maar voor onze 3 jongens is dat toch veel minder interessant. Onderweg tijdens het rijden waren voor de jongens de kangaroos en emus het meest interessant. Tijdens de stops konden ze heerlijk rondrennen en lekker klimmen en spelen met stokken en stenen (wel bij ons in de buurt, ivm mogelijke spinnen, slangen en schorpioenen, die hier zeker rondscharrelen). Ook het plassen en soms poepen in de vrije natuur was natuurlijk ook erg leuk.
Na de koude nacht rijden we richting Arkaroola.
De tocht wordt steeds leuker. Hier wordt het landschap leger en leger, en dat geeft een heel bijzonder gevoel. Gisteren voelde ik het al een beetje, maar wat we vandaag voelen, is het gevoel waar we naar op zoek waren. Indrukwekkende leegte. Stilte. Oorverdovende stilte. Hier is het echte Australie te vinden, althans, wat mij betreft. Het zand is rood-oranje van kleur. Het is hier ruig, keiruig.
Deze uitgestrekte leegte is anders dan de leegten die we al hebben gezien. Die gaven je een beetje een verloren gevoel. Maar dit hier, dit doet je wat, dit raakt je in je hart en geeft je een heel bijzonder gevoel!
Als na kilometers rijden de weg alleen maar smaller en smaller wordt, en hobbeliger en hobbeliger, wordt het feest alleen maar mooier!
We stoppen in een dieprood-oranje maanachtig landschap wat bezaaid ligt met bizarre ijzerhoudende steen- en rotsformaties. Alles lijkt wel van gesmolten roestend ijzer te zijn.
Het is een barre en geweldige tocht die de hele dag duurt.
Als we s’avonds in Arkaroola aankomen, blijkt ook dit plaatsje alleen maar te bestaan uit een tankstation, een observatorium, enkele homestead’s, een saloon en een campsite. De campsite is fantastisch. Het is eigenlijk niet veel meer dan een rotsplateau in een bergachtig rotslandschap. Er zijn alleen 4WD’s met tentjes en Jayco’s. Dit zijn geweldige stoere off road tour-aanhangers met tent en benodigdheden. Hier en daar branden campfires. Het is echt heel gezellig.
We eten Irisch Stew onder de sterrenhemel en drinken.....rarara wat drinken wij?...... wijn.
We genieten nog een lange avond buiten. Niet alleen omdat het buiten heerlijk is onder de sterrenhemel met de geur van campfires, whiskey wat later op de avond, gezelige praatjes en het fascinerende landschap om ons heen. Maar ook omdat het binnen in de cabin een verschrikkelijke ouwe klerezooi is en zelfs ons gezelschap kan deze cabin niet gezellig maken zou ik denken. Nou, dan is het dus ook echt verschrikkelijk. De woestenij waar we doorheen gereisd zijn vandaag was echt ruig en onherbergzaam, eenzaam, leeg, kaal, bar en bizar, maar heeeeel errug gezellig door onze aanwezigheid. Maar deze hut, nee, die is zelfs door ons niet op te vrolijken....
Daags erna trekken we verder richting Willow springs, dichtbij Wilpena Pound. We verblijven op een Homestead.
Ik ga hier nog verder!
Aangezien we de laatste 2 wkn heel veel achter de computer hebben gezeten, hebben we besloten dat we het plaatsen van de Nieuw Zeeland en Australie foto's even uitstellen (waarschijnlijk tot we thuis zijn). We plaatsen nog wel ff wat fotootjes van de outback, maar op de rest moeten jullie dus nog even wachten!!! Het kost namelijk hartstikke veel tijd, enne...daar hebben we nu eventjes geen zin meer in!!!
Nu gaan we alleen nog even genieten van de laatste dagen Australie!
Nu, bijna een jaar later... ik zie nu pas dat we dit verhaaltje nooit afgemaakt hebben... Tja, zo is het nu eenmaal...
Ik wil alleen nog ff zeggen dat die paar dagen in The outback echt werkelijk fantastisch waren! Hier hebben we pas echt het 'echte Australie-gevoel' gekregen! Om dit allemaal met Peter, Christine en Luke te doen, maakte het uiteraard helemaal bijzonder, het was echt súper! Dit gaan we vast nog een keertje doen!
xxx Syl
-
28 April 2006 - 05:58
Seppo & Eugène:
Hallo stoere luitjes,
Het is en het blijft ondernemen daar bij jullie. Gelukkig is er als jullie thuis zijn niet meer iets nieuw te ontdekken en blijven jullie van af dat moment heerlijk in de "buurt" in ons eigen kikkerlandje!! Wat een belevenissen en wat een uitdagingen gaan jullie aan...ongelovelijk. Lief trouwens van Christine dat ze bij de jongens is gebleven zodat jullie die tocht konden maken. En wat ik ook nog eens wil laten weten is dat jullie ongelovelijk trots mogen zijn op die lieve kerels die samen met jullie zo lief deze bijzondere reis maken. Voorzichtig verder en haal eruit wat er in zit. Veel liefs uit Enschede -
28 April 2006 - 06:02
Seppo & Eugène:
Ik lees altijd eerst en daarna kijk ik naar de foto's, geweldig en wat een indrukken en heerlijk om jullie weer te zien. xxx Eugène -
28 April 2006 - 07:21
Monique:
Wat een mooie foto's weer! Nu het hier ook weer mooier weer is en we meer aan vakantie beginnen te denken word ik gewoon jaloers! Geniet nog lekker en groeten aan Christien en de rest. Monique -
28 April 2006 - 13:22
Pieter En Linda:
WOW!!!!Wat een prachtige foto's!!! Wat kan 'niks' toch ontzettend mooi zijn. Jullie zien er heerlijk ontspannen, gelukkig en gezond uit op de foto's, maar dat kan ook bijna niet anders met zo'n reis. Julie zijn terechttrots zijn op die kleine mannen, wat doen ze het goed. Ongelooflijk dat het er over een paar weken al weer op zit voor jullie, maar denk daar nog maar niet aan. Geniet er nog lekker van. Liefs,
Pieter, Linda en Koen -
28 April 2006 - 14:10
Sandra:
Wat een mooie foto's weer.
En dat jullie genieten van deze reis
straalt helemal van jullie af.
Sylvia wat wordt je haar toch lang, leuk hoor.
(zeker geen tijd voor de kapper GRAPJE ).
grt Sandra -
28 April 2006 - 17:01
Martijn:
Hoi.
Dat skelet was heel mooi.
Papa denkt dat het een
tyranosaurusrex is. De spin was ook mooi.
Jasper ik wil dat jullie
heel snel weer terug komen.
Liefs Martijn
helemaal zelf geschreven op deze regel na. -
28 April 2006 - 20:20
Ans En Theo:
Hallo jullie daar,
Wij hebben eigenlijk niets anders te schrijven als wat al onze voorgangers al geschreven hebben. De verhalen blijven bijzonder mooi en zelfs spannend en de foto's maken de verhalen af. Wij willen wel graag weten wat foto nr. 505 is.
Wij kunnen niets bedenken wat dit moet voorstellen.
Nou luitjes Geniet er nog van de tijd wordt kort.
Groetjes xxxx -
28 April 2006 - 21:18
Esther En Frank:
Hello down under, da's prachtig, dat jullie of all laces in Hawker hebben geslapen. Wij hebben daar in 2000 en nachtje doorgebracht in het kroeghotel. Daar was toen een geweldige bingo voor een zwembad. Enig idee of dat er intussen is...? Net een film daar he?! -
29 April 2006 - 13:28
Karlijn:
kaliasss hallo daar buurtjes
ik vind het erg leuk dat jullie op vakantie zijn maar ik vind het niet leuk dat jullie zolang wegblijvenkhj gjhghbnvbhg
Ik ben al 5 jaar en ik leer ook al een beetje om letters te schrijven op de computer.
groetjes
Karlijn -
01 Mei 2006 - 11:05
Anton:
even over dat poepen en plassen in de vrije natuur: het geeft inderdaad een ander gevoel als je een prachtig landschap voor je hebt, je kunt dan makkelijker alles "loslaten". Weer eens wat anders dan je eigen achtertuin.
Geweldige verhalen overigens, op het dichterlijke af, mooi en inspirerend, genieten!
Groeten Anton
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
