'Uit het ritme en The West coast in een notendop'

We zijn alweer een aantal dagen op pad in New Zealand.
In het ritme komen lukt nog steeds niet erg goed. Ons bioritme is duidelijk van streek geraakt en loopt niet synchroon met het werkelijke dag-nachtritme hier. Hoewel we echt ontzettend ons best hebben gedaan door meteen de eerste dagen ons aan het nieuwe ritme aan te passen kunnen we 's morgens maar moeilijk opstarten en zijn we 's avonds steevast te laat met eten en in bed.

Omdat we veelal onderweg zijn en wild kamperen is internetten beperkt! Dat betekent dus weinig berichtjes van ons! Foto's laten nog even op zich wachten omdat we hier geen computer hebben waarmee we de foto's erop kunnen zetten.
De camper is op zich een erg gaaf ding. Lekker ruim en we zijn erg blij dat we een 6-7 persoons wagen hebben. Dan hebben we een beetje de ruimte....nu na een paar dagen toeren is een paar vierkante meters echt wel erg weinig hoor! De wagen is in principe van alles voorzien, heeft zelfs tv (niet gebruikt en nog niet van plan!), microwave, grill, oven, airco, heating, toilet and shower, really very comforteble! But also very noisy! (while driving)
Eerste indrukken van NZ heeft Syl al iets over gezegd.

Bij het ophalen van de camper dienden de eerste problemen zich aan! Creditcardpayement declined! Dan die van Syl maar proberen; declined!
Sta je daar, not very funny! Na enig gedoe en bezoekjes aan een plaatselijke bank met een pak geld terug naar de motorhome-verhuurder. Vreemd genoeg waren mijn darmen deze dagen van de wap en omdat we het ritme nog niet konden vinden zijn we nog in CC gebleven. Kinderen gespeeld op een playground en gewandeld in de schitterende Botanic Garden van CC. Een hele slechte nacht gehad, met regen en vooral veel wind. Zo'n camper die wiegt dan heerlijk mee. Die wind leek volgens Sylvia wel op een orkaan en ze heeft de hele nacht liggen wachten totdat de hele camper met ons erin de lucht in zou gaan om vervolgens aan de andere kant van de straat op z'n kant neergesmakt te worden! De wind was inderdaad hard, maar zo hard....?

Na Christchurch zijn we zoals gezegd richting de westcoast gereden via Arthurs pass. Door het Canterburry land was een beetje saai. Uitgestrekt, kaal, veelal landerijen met sheeps, cows and deers. Heel af en toe een boerderijtje, vaak met B&B!
Waarschijnlijk omdat het in the outback a hard living is en ze bijna nooit iemand zien. Die mensen wonen echt in the middle of nowhere. Huizen meestal van hout, soort golfplaten daken. Allemaal laagbouw, ook in Christchurch. In de beter gesitueerde wijken is het allemaal even prachtig moet ik zeggen, in de mindere ziet het er al snel onaantrekkelijk uit.
Richting Arturs Pass wordt het landschap steeds indrukwekkender. Vrij snel klim je via prachtige paswegen de bergen in.
Aanvankelijk kaal, met ruige en dramatische rotsformaties, uitgestrekte vlaktes en valeien ertussen, later steeds meer begroeid.
We camperen in Athurs pass village, een dorp van niks (zoals de meeste dorpen hier).
Het wordt een ijskoude nacht met temperaturen van rond het vriespunt.
De volgende ochtend is het al even koud, misschien een paar graden. We gaan vol goede moed weer op weg om te genieten van the astonishing and beautiful scenery outthere!

Plotseling word je verrast door de Tasmansea! Op het moment dat we het gevoel hadden dichtbij de kust te komen omdat we de bergen echt achter ons hebben gelaten sta je in een keer aan de kust! Heel verassend.
De zee is hier erg ruig, en de kustlijn ook.
Van strand is nauwelijks sprake. Het is smal, loopt zeer stijl af en licht bezaaid met aangespoeld hout. Halve bomen zijn er zelfs bij! De zee beukt met enorme golven op de kust en kavelt het land af. Het gaat met een enorm geweld en gedonder. Het waait hier ook enorm. Dat doet het aan deze kust overigens bijna altijd!
Na een korte stop rijden we snel verder naar het zuiden.
Hoe zuidelijker hoe mooier het wordt.
Het wordt steeds overweldigender. Het groen hier is een schakering van groentinten zoals we dat bij ons niet kennen. Ik kan het niet omschrijven, het is schitterend. Hier begint het regenwoud. Het is een enorme wildernis waar we doorrijden! Links en rechts van de weg is een muur van groen, ondoordringbaar regenwoud. Zover het oog reikt! Het is zo dicht dat je een kapmes nodig zou hebben om je er een weg te banen. De wanden langs de weg zijn soms meters hoog, er toornen bomen bovenuit van misschien wel dertig of veertig meter! Hoe vaak ik wel niet
'ooh, ongelovelijk' heb gezegd kan ik niet meer tellen! Het doet ons beiden denken aan de overweldigende indrukken van het tropisch regenwoud op Sumatra. Het is ook dit groen wat we in Thailand echt gemist hebben!
Regelmatig stoppen we om eventjes rond te kijken! Wat schitterend is zijn de enorme varieteit aan varens die hier voorkomen, overal waar je kijkt, varens. Sommige soorten 4-5 meter hoog! Hele bomen zijn het, lijkt wel een beetje op een palmboom. Verder stikt het hier van allerlei Yuka-soorten, echt prachtig!
We overnachten aan lake Ianthe, direct aan het water. 's Avonds genieten we met z'n tweeën van een onvoorstelbaar mooie sterrenhemel!

De jongens doen het nog steeds heel erg goed. Ik ben erg trots op ze!
Hoewel er ook echt wel kleine trubbels zijn waar af en toe wat toestanden door ontstaan, ze zijn geweldig! Ze hebben enorm veel plezier samen. Het reizen gaat ze ook goed af en hoewel het voor hun af en toe best moeilijk zal zijn zo onderweg, doen ze het zooo goed!!

You'll hear from us more tomorrow!