Mangrove
Door: Emile
16 Mei 2006 | Maleisië, Kuala Lumpur
We maken met de visser en zijn familie een prachtige tocht met zijn vissersbootje door de mangrove en langs de seashore. Omdat het laagtij was het al een avontuur om aan boord te komen via een vreselijk gammel steigertje, gebouwd van boomstammetjes en takken, glibberig van de grijze rivierklei.
Moeders de vrouw, een zus en de kindertjes gingen ook mee. Best erg leuk! De mangrove is schitterend om te zien en zeker omdat het laagtij nog veel mooier dan met hoogtij!
Onderweg zien we verschillende ander aanlegplekken en vissers actief. Op de terugweg stoppen we nog bij een familie die werkelijk aan de rand van water en jungle woont. Apen klauteren en slingeren door de bomen. Grote stenen koepels hebben ze hier gebouwd. Ze branden hier bomen en takken in om houtskool te maken. Hier lopen we een poosje rond, zó leuk om te bekijken allemaal!
We varen een uurtje... 2 uurtjes... 3 uurtjes... en nog langer! Tja, dit was eigenlijk niet de bedoeling, en hier hadden we ook niet op gerekend (eten, drinken, muggen, koeler worden, etc), maar dat mag de pret niet drukken! En we weten toch niet hoe we het de visser duidelijk moeten maken dat het zo wel genoeg is. We blijven dus braaf zitten... we kunnen trouwens niet anders :)
Omdat de schemering valt wordt het (na bijna 4 uur) tijd om terug te gaan. We varen weer terug de mangroven in en de kreekjes worden weer smaller en kleiner door het lage tij. Dan komen we op een gegeven moment vast te zitten in de blubberige klei. Het donker valt over de mangroven. Daar zitten we dan. In het donker, op een klein vissersbootje met een familie die geen woord Engels spreekt en wij geen Bahasia. Zonder muscitorepellent wachtend op beter tijden. Beter tijden komen pas na enkele uren als het tij hoger word, dus proberen we een andere steiger stroomopwaarts te vinden. En die vinden we. De steiger is zo mogelijk nog gammeler en wiebeliger dan die vanwaar we vertrokken. Minstens net zo glibberig, maar bij deze zijn we in het gezelschap van krabben met gulzige scharen! Omdat het tij zo laag is moeten we via de glibberige takken waarvan het steigertje gemaakt is meters omhoog klimmen. De ‘sporten’ zijn zeker een halve meter of verder uit elkaar en letterlijk spek- en spekglad. Onze voeten en handen vinden nauwelijks houvast waardoor het een hachelijk avontuur wordt om de kinderen boven te krijgen. Als ik zelf als laatste ga glibberen m’n voeten over de takken en donder ik net niet van de steiger in het water, wat eigenlijk jammer is, want anders was dit verhaal nog avontuurlijker geworden! We banen ons in het stikkedonker een weg door klei en blubber en springen over door het tij drooggevallen slootjes. Hier staan geen straatlantaarns en onze headlight’s liggen in het hotel. Maar wie verwacht dan ook dat dit zo gaat eindigen? Ik denk erover, terwijl ik me weg ploeter en de kinderen stapje voor stapje verder help, om de visser een fikse toeslag te geven voor dit avontuur wat we op de koop toekrijgen!
Dan komen we opeens bij een soort paalhut waar vissers werken aan hun netten en de vangst beoordelen... daar wachten gelukkig een broer en een echtgenoot ons op. Die had ze iets eerder met de mobiele tamtam gewaarschuwd! Met een heuze Proton (dat klinkt intergalactisch maar is het niet) worden we over kleine paadjes door de bossen naar de plek gereden waar ons avontuur enkele uren daarvoor begonnen was. Ons rugzakje staat er nog!
Het was weer geweldig! We zijn, moe maar voldaan, heerlijk in slaap gevallen.
De dag erna zijn we nog wat wezen rondrijden. Onder andere naar een waterval.
Het leukste was dat er bij de waterval, die aan de rand van de jungle gelegen was, een jungletrack begon. Sylvia en ik waren erg enthousiast om een klein stukje ervan te lopen, en de jongens iets te laten zien en te ervaren van het tropisch regenwoud. Zodra je naar binnen stapt, want zo gaat dat, wordt je overweldigd door de dichte begroeiing. Deze is zo dicht en zo hoog, dat het er halfdonker is, omdat het zonlicht niet de kans krijgt door te dringen. Het smalle paadje kronkelt zich tussen de planten en bomen door en levendige herinneringen van onze trektocht in de Sumatraanse jungle borrelen op in ons brein. Geweldig, wat geweldig is dit toch. Het liefst zou ik dit een hele dagtocht of zelfs meerdere dagen willen doen, maar dat gaat nu eenmaal niet zo gemakkelijk met de jongens. Als we wat later terug aan de rand komen, valt in een keer de zware vochtige deken van de jungle-atmosfeer van ons af en kan onze huid weer ademen. De atmosfeer is er broeierig, warm en vochtig. Je zweet kan niet eens meer verdampen en gutst in stroopjes van je lijf... maar wat is dit heerlijk en bijzonder... dit zijn van die dingen die je nooit meer vergeet... hoe het voelt om op dit soort plekken te zijn. En hoe het voelt als je er in of er weer uit stapt, in een andere wereld komt... ik kan het niet anders beschrijven, maar iedereen die op dit soort plaatsen is geweest zal begrijpen wat ik bedoel. Onze ledematen zijn compleet lekgeprikt door de muskieten die om ons heenzwermen en ons belagen als strontvliegen op een verse koeieflets... dat is de tol die bij dit soort avontuurtjes hoort.
Ik vind het zo ontzettend stoer dat we zoveel met onze jongens meemaken! Pas 4 en 6 jaar oud. En al zóveel van de wereld gezien en beleefd.
Uitersten; van tropisch regenwoud tot woestijn, van hoge bergen met eeuwige sneeuw en gletschers tot dampende vulkanische landschappen, varen op de pacific en dolfijnen spotten in New Zealand en met lokale vissers mee in de mangroven in Maleisie, rijden op de rug van een olifant in Thailand en rijden in een luxe 4WD over ruige tracks in the ouytback van Australie, verschillende culturen en religies en leefgewoonten, zoveel bijzondere planten en insecten en dieren en mooie mensen die we in Europa niet kennen, het is teveel om op te noemen. Maar het is allemaal even bijzonder en geweldig!
Wat zijn we bevoorrecht dat we dit kunnen doen!
Morgen zullen we dit paradijsje verlaten en gaan we met de boot naar Kuala Perlis. Vanaf daar zien we wel. Waarschijnlijk gaan we niet meer naar de oostkust en zakken we langzaam af richting Kuala Lumpur!
Even een paar speciale berichten;
School;
Lieve kinderen van de klas van Jasper en Matthijs, lieve juf Ati en juf Annigje, juf Marleen, lieve vriendjes en vriendinnetjes; Jasper en Matthijs beginnen jullie af en toe te missen! Hoewel Jasper wel eens zegt: "Ik wil hier wel altijd blijven wonen", zal hij heel blij zijn om weer bij jullie in Nederland te zijn! Zijn schoolwerk gaat best goed, maar loopt ietsjes achter. Ja, en zoals jullie misschien wel hebben gehoord, maken Jasper en Matthijs nog steeds de meest fantastische avonturen mee. Ze hebben al zo veel gezien en meegemaakt, dat het teveel is om op te noemen. Matthijs is nog steeds gek op juf Annigje en zegt regelmatig ‘sorry jufje Annigje, dat ik zo lang weg ben’.
Heel veel lieve groetjes van Jasper en Matthijs... enne... tot over 2 weekjes!!!
Ans en Theo,
We denken regelmatig aan jullie en hopen dat jullie genieten in zeeland van het mooie weer.
Lieve Supercollega’s,
’t zit er bijna op voor ons, ik ben straks niet meer nodig geloof ik... maar toch; tot snel!
Moeders de vrouw, een zus en de kindertjes gingen ook mee. Best erg leuk! De mangrove is schitterend om te zien en zeker omdat het laagtij nog veel mooier dan met hoogtij!
Onderweg zien we verschillende ander aanlegplekken en vissers actief. Op de terugweg stoppen we nog bij een familie die werkelijk aan de rand van water en jungle woont. Apen klauteren en slingeren door de bomen. Grote stenen koepels hebben ze hier gebouwd. Ze branden hier bomen en takken in om houtskool te maken. Hier lopen we een poosje rond, zó leuk om te bekijken allemaal!
We varen een uurtje... 2 uurtjes... 3 uurtjes... en nog langer! Tja, dit was eigenlijk niet de bedoeling, en hier hadden we ook niet op gerekend (eten, drinken, muggen, koeler worden, etc), maar dat mag de pret niet drukken! En we weten toch niet hoe we het de visser duidelijk moeten maken dat het zo wel genoeg is. We blijven dus braaf zitten... we kunnen trouwens niet anders :)
Omdat de schemering valt wordt het (na bijna 4 uur) tijd om terug te gaan. We varen weer terug de mangroven in en de kreekjes worden weer smaller en kleiner door het lage tij. Dan komen we op een gegeven moment vast te zitten in de blubberige klei. Het donker valt over de mangroven. Daar zitten we dan. In het donker, op een klein vissersbootje met een familie die geen woord Engels spreekt en wij geen Bahasia. Zonder muscitorepellent wachtend op beter tijden. Beter tijden komen pas na enkele uren als het tij hoger word, dus proberen we een andere steiger stroomopwaarts te vinden. En die vinden we. De steiger is zo mogelijk nog gammeler en wiebeliger dan die vanwaar we vertrokken. Minstens net zo glibberig, maar bij deze zijn we in het gezelschap van krabben met gulzige scharen! Omdat het tij zo laag is moeten we via de glibberige takken waarvan het steigertje gemaakt is meters omhoog klimmen. De ‘sporten’ zijn zeker een halve meter of verder uit elkaar en letterlijk spek- en spekglad. Onze voeten en handen vinden nauwelijks houvast waardoor het een hachelijk avontuur wordt om de kinderen boven te krijgen. Als ik zelf als laatste ga glibberen m’n voeten over de takken en donder ik net niet van de steiger in het water, wat eigenlijk jammer is, want anders was dit verhaal nog avontuurlijker geworden! We banen ons in het stikkedonker een weg door klei en blubber en springen over door het tij drooggevallen slootjes. Hier staan geen straatlantaarns en onze headlight’s liggen in het hotel. Maar wie verwacht dan ook dat dit zo gaat eindigen? Ik denk erover, terwijl ik me weg ploeter en de kinderen stapje voor stapje verder help, om de visser een fikse toeslag te geven voor dit avontuur wat we op de koop toekrijgen!
Dan komen we opeens bij een soort paalhut waar vissers werken aan hun netten en de vangst beoordelen... daar wachten gelukkig een broer en een echtgenoot ons op. Die had ze iets eerder met de mobiele tamtam gewaarschuwd! Met een heuze Proton (dat klinkt intergalactisch maar is het niet) worden we over kleine paadjes door de bossen naar de plek gereden waar ons avontuur enkele uren daarvoor begonnen was. Ons rugzakje staat er nog!
Het was weer geweldig! We zijn, moe maar voldaan, heerlijk in slaap gevallen.
De dag erna zijn we nog wat wezen rondrijden. Onder andere naar een waterval.
Het leukste was dat er bij de waterval, die aan de rand van de jungle gelegen was, een jungletrack begon. Sylvia en ik waren erg enthousiast om een klein stukje ervan te lopen, en de jongens iets te laten zien en te ervaren van het tropisch regenwoud. Zodra je naar binnen stapt, want zo gaat dat, wordt je overweldigd door de dichte begroeiing. Deze is zo dicht en zo hoog, dat het er halfdonker is, omdat het zonlicht niet de kans krijgt door te dringen. Het smalle paadje kronkelt zich tussen de planten en bomen door en levendige herinneringen van onze trektocht in de Sumatraanse jungle borrelen op in ons brein. Geweldig, wat geweldig is dit toch. Het liefst zou ik dit een hele dagtocht of zelfs meerdere dagen willen doen, maar dat gaat nu eenmaal niet zo gemakkelijk met de jongens. Als we wat later terug aan de rand komen, valt in een keer de zware vochtige deken van de jungle-atmosfeer van ons af en kan onze huid weer ademen. De atmosfeer is er broeierig, warm en vochtig. Je zweet kan niet eens meer verdampen en gutst in stroopjes van je lijf... maar wat is dit heerlijk en bijzonder... dit zijn van die dingen die je nooit meer vergeet... hoe het voelt om op dit soort plekken te zijn. En hoe het voelt als je er in of er weer uit stapt, in een andere wereld komt... ik kan het niet anders beschrijven, maar iedereen die op dit soort plaatsen is geweest zal begrijpen wat ik bedoel. Onze ledematen zijn compleet lekgeprikt door de muskieten die om ons heenzwermen en ons belagen als strontvliegen op een verse koeieflets... dat is de tol die bij dit soort avontuurtjes hoort.
Ik vind het zo ontzettend stoer dat we zoveel met onze jongens meemaken! Pas 4 en 6 jaar oud. En al zóveel van de wereld gezien en beleefd.
Uitersten; van tropisch regenwoud tot woestijn, van hoge bergen met eeuwige sneeuw en gletschers tot dampende vulkanische landschappen, varen op de pacific en dolfijnen spotten in New Zealand en met lokale vissers mee in de mangroven in Maleisie, rijden op de rug van een olifant in Thailand en rijden in een luxe 4WD over ruige tracks in the ouytback van Australie, verschillende culturen en religies en leefgewoonten, zoveel bijzondere planten en insecten en dieren en mooie mensen die we in Europa niet kennen, het is teveel om op te noemen. Maar het is allemaal even bijzonder en geweldig!
Wat zijn we bevoorrecht dat we dit kunnen doen!
Morgen zullen we dit paradijsje verlaten en gaan we met de boot naar Kuala Perlis. Vanaf daar zien we wel. Waarschijnlijk gaan we niet meer naar de oostkust en zakken we langzaam af richting Kuala Lumpur!
Even een paar speciale berichten;
School;
Lieve kinderen van de klas van Jasper en Matthijs, lieve juf Ati en juf Annigje, juf Marleen, lieve vriendjes en vriendinnetjes; Jasper en Matthijs beginnen jullie af en toe te missen! Hoewel Jasper wel eens zegt: "Ik wil hier wel altijd blijven wonen", zal hij heel blij zijn om weer bij jullie in Nederland te zijn! Zijn schoolwerk gaat best goed, maar loopt ietsjes achter. Ja, en zoals jullie misschien wel hebben gehoord, maken Jasper en Matthijs nog steeds de meest fantastische avonturen mee. Ze hebben al zo veel gezien en meegemaakt, dat het teveel is om op te noemen. Matthijs is nog steeds gek op juf Annigje en zegt regelmatig ‘sorry jufje Annigje, dat ik zo lang weg ben’.
Heel veel lieve groetjes van Jasper en Matthijs... enne... tot over 2 weekjes!!!
Ans en Theo,
We denken regelmatig aan jullie en hopen dat jullie genieten in zeeland van het mooie weer.
Lieve Supercollega’s,
’t zit er bijna op voor ons, ik ben straks niet meer nodig geloof ik... maar toch; tot snel!
-
16 Mei 2006 - 06:18
Jufje Annigje:
He liefje Matthijs... het geeft nog niet, maar kom nou maar gauw terug dan zal ik je eens ff lekker knuffelen!!! Xje jufje Annigje. -
16 Mei 2006 - 07:03
Christine:
Wauw, wat een geweldige foto's! Nu snap ik jullie dillema van strand of hottub???? Heerlijk hoor!
Het genieten is af te lezen van jullie gezichten! Fijn!
Mooi horloge Emile!
Heel veel liefs,
-
16 Mei 2006 - 09:23
Seppo & Eugène:
Wat een belevenissen, spanning en gebeurtenissen. Wat me op valt is dat je van de jongens niets hoort dat ze iets eng of niet zo leuk vinden. Misschien laten jullie dat achter wegen dat weet ik niet. De klauter partij onder andere, de "steigertjes" en het vastlopen van het bootje, jullie hebben twee geweldige kerels, toppers. Jasper en Matthijs hebben wel een heel mooi horloge gekocht voor je verjaardag. Bedankt maar weer voor dit zalige verhaal en de bijzonder mooie foto`s. xxx Eugène -
16 Mei 2006 - 13:40
Anton, Mireille, Yke En Guus:
Hallo happy family, wat een ongelofelijk mooie verhalen hebben jullie en wat een mooie avonturen en landschappen zien jullie. Overweldigend, fijn dat het allemaal zo lekker gaat en dat jullie je suf blijven genieten.
Laatste nieuws van ons is dat Guus is geboren op 12 mei, thuis, 3030 gram, blakend van gezondheid.
Lieve groeten en nog bedankt voor de verjaardagsfelicitatie Emiel (old jacker!) -
16 Mei 2006 - 19:09
Sandra:
De verhalen en de foto's zeggen meer dan genoeg. Genieieieieieieitttttttteeeennnnnnnn !!!!!!!!!!!!
De laatste 2 weken zou ik wel willen ruilen. (langer hou ik het toch niet vol).
Liefs Sandra en fam -
17 Mei 2006 - 06:57
Jocelyn & Stefan:
Zo te lezen is aan jullie avontuur nog lang geen einde gekomen. Gelukkig maar! Wij genieten ook nog even verder!
Take care! -
17 Mei 2006 - 09:19
Familie Martens:
Jammer dat jullie reis al bijna voorbij is. Wij genieten al geruime tijd van jullie verhalen en foto's. We hebben jullie site van het forum langdurig op vakantie met kinderen. Zelf gaan we in juli vertrekken voor 8 maanden, naar dezelfde landen als jullie. Jullie verhalen hebben ons al erg lekker gemaakt en we hebben er al veel tips uitgehaald. In welke accomodatie verblijven jullie in Langkawi? Het ziet er goed uit. Geniet er nog maar even van met z'n allen. Wij wensen jullie nog veel plezier en een veilige reis terug. Groetjes van familie martens. (www.familiemartenswaarbenjij.nu) -
17 Mei 2006 - 14:44
Cees & Frieda:
Wat een avontuur, zeg!!!Enig om te lezen!!! Zo'n jungletocht is echt niets voor ons. Emile, je beschrijft 't zo mooi....vooruit dan maar, misschien is 't toch wel kicken, zo iets ooit 's te mogen beleven. Who knows.
De spanning aan het eind van de tocht met het vissersbootje werkte echt op onze lachspieren.Sylvia had al het e.e.a. afgelopen zondag verteld. We zien 't echt voor ons. Wat knap van Jasper & Matthijs.Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen?
Die jongens van jullie zijn echt kanjers!!!
Doe Sylvia, Jasper & Mathhijs de groetjes,
Liefs,
Cees & Frieda -
17 Mei 2006 - 17:41
Rene En Aly:
Hallo globegenieters of levenstrotters. Geweldig om jullie zo te blijven volgen, zowel jullie schriftelijke belevenissen en de prachtige foto. Die van Matthijs op het strand is een plaatje.
Een beetje heimwee krijgen we wel. De oostkust van Maleisie is toch wel heel erg mooi en rustig. Misschien toch nog het overwegen waard.
Gisteren een reis naar Nieuw Zeeland geboekt en een zeilboot gehuurd in Frans Polynesie. Jullie tips zijn straks van harte welkom. Geniet nog de laatste weken. Het genieten gaat straks thuis vast nog heel lang door. Groeten en liefs Rene en Aly
-
18 Mei 2006 - 08:56
Michael:
who s emile?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
