Niks zo veranderlijk als wij!
Door: Emile & Sylvia
18 Mei 2006 | Maleisië, Kuala Lumpur
Tja, daar zitten we nu, in Perlis. Gisteren een tja-zo-zo dag gehad. Ook wij hebben hier namelijk wel eens een wat mindere dag hoor!
Misschien lijkt het wel alsof het allemaal (en ook voor Jasper en Matthijs) 1 groot feest is, maar uiteraard is het hier ook wel eens minder gezellig. De jongens hebben niet altijd even veel zin om met ons mee te gaan ("ahhhh, neehee, ik wil naar het zwembad..." "We gaan ook nooit de hele dag zwemmen" (!!!) en ook "Niet weer naar een waterval he?!". En ook hier is er zo af en toe gezeur om een ijsje, om patat, om weer een speeltje die ze ergens zien hangen, etc etc. En ook op de achterbank hebben ze wel es als echte broers ruzie (meestal om niks). Maar goed, daar zijn het kinderen voor!!!
Het valt ons gewoon op dat - waar we ook naar toe gaan - de jongens er altijd wat van maken! Zij zijn gewoon heel erg flexibel en passen zich overal makkelijk aan. En dingen echt eng vinden? Nee, niet echt. Ze hebben wel een hekel aan spinnen en de soms enorme bijtende mieren. Matthijs vindt onweer wel een beetje eng. Logisch, want wij schrikken ons af en toe ook het klaplazarus van de keiharde klappen. Soms merken ze wel dat iets spannend is, en dat vinden ze niet altijd even leuk. Maar goed, als wij maar blijven lachen, dan hebben zij er ook wel vertrouwen in.
Hoewel Matthijs net bij iemand in een kampong een plasje mocht doen... hij kon van schrik ineens niet meer plassen! De wc was zo raar! En die mevrouw maakte hem nat met de sproeier en wij waren voor het huisje aan het wachten... dikke tranen! Dat vond ie toch wel even eng. Als papa en mama uit beeld zijn.
Dan maar even later plassen in een flesje... alsof dat geen rare wc is, haha! :)
Maar goed, nu even over Perlis. Eigenlijk wisten we niet zo goed wat we moesten gaan doen. We zijn toen gisteren (met pijn in ons hart) weggegaan bij 't Resort Frangipani Langkawi en hebben hebben toen de boot naar Perlis genomen. Tja en dan sta je daar dan! Wat nu??? Eerst een ijsje dan maar. Lezen in het boek... wat nu??? Oeps, toch weer niet zo goed voorbereid. We zouden dat eigenlijk de avond ervoor bekijken, maar toen hadden we ineens een heel gezellig avondje met een stel uit Nederland.
Inmiddels werd het steeds bewolkter en hebben we maar een hotelletje gezocht. Konden we mooi effe het vissersdorpje bekijken en 's avonds beslissen wat we verder gingen doen.
Pas tegen 4en liepen we (allemaal een beetje sjaggie door het slaaptekort) het dorpje in. Regen. En niet zo'n klein beetje ook! Ver zijn we dus niet gekomen. Terug gegaan met een paar bakjes kant & klare nuddles uit de supermarkt en na het eten en een potje uno zijn we allemaal tegelijk naar bed gegaan.
Vanmorgen eerst alles weer gepakt, om vervolgens na het vreselijke ontbijt (tja, we waren echt verwend in het resort) toch te beslissen dat we toch maar naar de oostkust gaan. Hier is de moesson toch echt begonnen en we hebben toch eigenlijk meer zin in de zon. Het is hier namelijk nu de hele dag door bewolkt! Ook al duren de buien niet zo heel erg lang, het klaart ook niet op! Dus toch maar naar de oostkust, naar Kota Baru. We nemen morgenochtend de expressbus, die er 7 uur over doet. Sneller kan niet. Er gaan van hieruit geen vliegtuigen en treinen naar toe, tenzij we over Kuala Lumpur gaan. Toch maar de bus dan.
Dit is dus ook zoiets waar de kinderen vooraf niet zo'n zin in hebben, maar we weten nu dat ook zo'n busreis uiteindelijk weer mee zal vallen. En als beloning hebben we daar (hopelijk) weer mooi weer en een mooi strand. (en een boel moois om te zien en te beleven!)
Vandaag in Perlis startte de dag zoals Sylvia reeds vertelde met een beroerd ontbijt. Wel jammer en wat waren we verwend. Maar zo is hier, Perlis is een grote vissersplaats waar geen toerist komt om een andere reden dan om naar Langkawi te gaan (als ze dat al doen, want de meesten zullen zich laten vliegen!). Gisteren op de boot waren we ook de enige buitenlanders en ook in deze stad trekken we behoorlijk wat bekijks! Buitenlanders komen hier duidelijk niet veel! Iedereen kijkt ons na en glimlacht om de jongens met hun mooie witte koppies. Sylvia heeft vanwege de traditionele atmosfeer in het stadje lange kleding aangetrokken, zo voelt ze zich wat minder bekeken en het getuigt van wat meer respect. Het is duidelijk een heel arm stadje en we besluiten door een armoedig stukje van een kampong te lopen die zo vervuild is, dat de mensen er op hun eigen vuilnisbelt wonen. Het stinkt er. Er zijn een soort open stroompjes van soms een paar meter diep en breed waar het grijze troebele stinkende water het afval met zich meeneemt. Op andere plekken is het nauwelijks anders dan een vuilnisbelt te noemen. Toch staan ook hier soms wel charmante houten paalwoningen tussen, maar de meeste zijn echte krotten die niets meer bieden dan een klein beetje privacy en shelter tegen regen...
Mensen en vooral kinderen zijn nieuwsgierig en gluren naar buiten. Als wij steeds vriendelijk glimlachen en zwaaien komen de kinderen langzaam naar buiten en zoeken ze met schroom contact. We delen speeltjes uit... en dan breekt het ijs... overal komen nu de kindertjes vandaan en al gauw hebben we een horde van wel 20 kindertjes om ons heen. Ook een aantal ouders en grootouders komen nu een kijkje nemen wat die kleine witte koppies, de lange vent en de blonde dame komen doen. Wij en de jongens genieten van alle aandacht, en de kinderen die zich hebben verzameld hollen enthousiast om ons heen. Een aantal is in de schaduw onder hun paalwoning aan het tollen. Ze nodigen ons uit om het ook te proberen maar het lukt ons niet, de kinderen vinden dat natuurlijk erg amusant. Er is een jongetje die steeds wat naar Jasper trekt en hij geeft zijn tolletje aan onze jongens. Heel bijzonder! Als we de jongen later in het dorp nog eens tegenkomen besluiten we om een voetbal voor hem te kopen, zodat hij met z'n vriendjes kan ballen. Hij reageert blij en verlegen tegelijk, als ik hem een hand geef, buigt hij z'n hoofd en tikt met z'n voorhoofd op m'n handrug... Het heeft op ons echte indruk gemaakt om dit te mogen zien en beleven. Dit zijn de plekken waar iedereen aan voorbij loopt, maar waar echt iets te ervaren is. Het zijn momenten die me echt in mijn hart raken!
We zijn nog de vissershaven ingegaan. Ook daar hetzelfde beeld van veel afval en stank. Ongelovelijk wat voor een bende mensen maken op hun eigen woonplek. De haven is op zich prachtig om zien en gelegen in een riviermonding of baai. Er omheen zijn kampongs gebouwd met paalwoningen. Hier varen grotere vissersschepen dan we tot nog toe hebben gezien. Op ieder schip tientallen vissers aan het werk, of hangen rond op het schip met een sigaret een een drankje. Het is er redelijk druk. Ik vind het schitterend om te zien. We zijn ook hier echte vreemden en worden regelmatig in gebrekkig Engels aangesproken vanuit nieuwsgierigheid. Als we over een behoorlijk hoge en lange loopbrug de rivier oversteken wordt onze aandacht gevangen door de spelende kinderen in het water. Ze zwemmen er tussen het afval in het goor-grijze water, regenbogen op het water van de olie.... hebben enorm plezier. Ze klimmen op de brug en komen naar ons toe, nog druppend van het water laten ze ons vol enthousiasme en trots zien dat ze van de zeker 10 meter hoge brug durven te springen. Er zijn jochies bij, amper een jaar ouder dan Jasper. Het zijn hele goede zwemmers! Steeds klimmen ze weer op de brug en als wij foto's maken en filmen raken ze steeds opgewondener en willen ze op de schermpjes van onze camera's precies zien wat we hebben opgenomen! Het is weer een enorme ervaring, het enthousiasme te voelen van die kinderen. Het is weer een bijzondere ervaring, op dit soort plekken te mogen rondkijken... en ervan te leren, te relativeren en te genieten. Zoals ik al eerder zei, de toeristen laten dit soort plaatsen links liggen. Maar er leven hier prachtige mensen op hun eigen manier... en ik voel me gelukkig dat ik er een kijkje mag nemen.
Misschien lijkt het wel alsof het allemaal (en ook voor Jasper en Matthijs) 1 groot feest is, maar uiteraard is het hier ook wel eens minder gezellig. De jongens hebben niet altijd even veel zin om met ons mee te gaan ("ahhhh, neehee, ik wil naar het zwembad..." "We gaan ook nooit de hele dag zwemmen" (!!!) en ook "Niet weer naar een waterval he?!". En ook hier is er zo af en toe gezeur om een ijsje, om patat, om weer een speeltje die ze ergens zien hangen, etc etc. En ook op de achterbank hebben ze wel es als echte broers ruzie (meestal om niks). Maar goed, daar zijn het kinderen voor!!!
Het valt ons gewoon op dat - waar we ook naar toe gaan - de jongens er altijd wat van maken! Zij zijn gewoon heel erg flexibel en passen zich overal makkelijk aan. En dingen echt eng vinden? Nee, niet echt. Ze hebben wel een hekel aan spinnen en de soms enorme bijtende mieren. Matthijs vindt onweer wel een beetje eng. Logisch, want wij schrikken ons af en toe ook het klaplazarus van de keiharde klappen. Soms merken ze wel dat iets spannend is, en dat vinden ze niet altijd even leuk. Maar goed, als wij maar blijven lachen, dan hebben zij er ook wel vertrouwen in.
Hoewel Matthijs net bij iemand in een kampong een plasje mocht doen... hij kon van schrik ineens niet meer plassen! De wc was zo raar! En die mevrouw maakte hem nat met de sproeier en wij waren voor het huisje aan het wachten... dikke tranen! Dat vond ie toch wel even eng. Als papa en mama uit beeld zijn.
Dan maar even later plassen in een flesje... alsof dat geen rare wc is, haha! :)
Maar goed, nu even over Perlis. Eigenlijk wisten we niet zo goed wat we moesten gaan doen. We zijn toen gisteren (met pijn in ons hart) weggegaan bij 't Resort Frangipani Langkawi en hebben hebben toen de boot naar Perlis genomen. Tja en dan sta je daar dan! Wat nu??? Eerst een ijsje dan maar. Lezen in het boek... wat nu??? Oeps, toch weer niet zo goed voorbereid. We zouden dat eigenlijk de avond ervoor bekijken, maar toen hadden we ineens een heel gezellig avondje met een stel uit Nederland.
Inmiddels werd het steeds bewolkter en hebben we maar een hotelletje gezocht. Konden we mooi effe het vissersdorpje bekijken en 's avonds beslissen wat we verder gingen doen.
Pas tegen 4en liepen we (allemaal een beetje sjaggie door het slaaptekort) het dorpje in. Regen. En niet zo'n klein beetje ook! Ver zijn we dus niet gekomen. Terug gegaan met een paar bakjes kant & klare nuddles uit de supermarkt en na het eten en een potje uno zijn we allemaal tegelijk naar bed gegaan.
Vanmorgen eerst alles weer gepakt, om vervolgens na het vreselijke ontbijt (tja, we waren echt verwend in het resort) toch te beslissen dat we toch maar naar de oostkust gaan. Hier is de moesson toch echt begonnen en we hebben toch eigenlijk meer zin in de zon. Het is hier namelijk nu de hele dag door bewolkt! Ook al duren de buien niet zo heel erg lang, het klaart ook niet op! Dus toch maar naar de oostkust, naar Kota Baru. We nemen morgenochtend de expressbus, die er 7 uur over doet. Sneller kan niet. Er gaan van hieruit geen vliegtuigen en treinen naar toe, tenzij we over Kuala Lumpur gaan. Toch maar de bus dan.
Dit is dus ook zoiets waar de kinderen vooraf niet zo'n zin in hebben, maar we weten nu dat ook zo'n busreis uiteindelijk weer mee zal vallen. En als beloning hebben we daar (hopelijk) weer mooi weer en een mooi strand. (en een boel moois om te zien en te beleven!)
Vandaag in Perlis startte de dag zoals Sylvia reeds vertelde met een beroerd ontbijt. Wel jammer en wat waren we verwend. Maar zo is hier, Perlis is een grote vissersplaats waar geen toerist komt om een andere reden dan om naar Langkawi te gaan (als ze dat al doen, want de meesten zullen zich laten vliegen!). Gisteren op de boot waren we ook de enige buitenlanders en ook in deze stad trekken we behoorlijk wat bekijks! Buitenlanders komen hier duidelijk niet veel! Iedereen kijkt ons na en glimlacht om de jongens met hun mooie witte koppies. Sylvia heeft vanwege de traditionele atmosfeer in het stadje lange kleding aangetrokken, zo voelt ze zich wat minder bekeken en het getuigt van wat meer respect. Het is duidelijk een heel arm stadje en we besluiten door een armoedig stukje van een kampong te lopen die zo vervuild is, dat de mensen er op hun eigen vuilnisbelt wonen. Het stinkt er. Er zijn een soort open stroompjes van soms een paar meter diep en breed waar het grijze troebele stinkende water het afval met zich meeneemt. Op andere plekken is het nauwelijks anders dan een vuilnisbelt te noemen. Toch staan ook hier soms wel charmante houten paalwoningen tussen, maar de meeste zijn echte krotten die niets meer bieden dan een klein beetje privacy en shelter tegen regen...
Mensen en vooral kinderen zijn nieuwsgierig en gluren naar buiten. Als wij steeds vriendelijk glimlachen en zwaaien komen de kinderen langzaam naar buiten en zoeken ze met schroom contact. We delen speeltjes uit... en dan breekt het ijs... overal komen nu de kindertjes vandaan en al gauw hebben we een horde van wel 20 kindertjes om ons heen. Ook een aantal ouders en grootouders komen nu een kijkje nemen wat die kleine witte koppies, de lange vent en de blonde dame komen doen. Wij en de jongens genieten van alle aandacht, en de kinderen die zich hebben verzameld hollen enthousiast om ons heen. Een aantal is in de schaduw onder hun paalwoning aan het tollen. Ze nodigen ons uit om het ook te proberen maar het lukt ons niet, de kinderen vinden dat natuurlijk erg amusant. Er is een jongetje die steeds wat naar Jasper trekt en hij geeft zijn tolletje aan onze jongens. Heel bijzonder! Als we de jongen later in het dorp nog eens tegenkomen besluiten we om een voetbal voor hem te kopen, zodat hij met z'n vriendjes kan ballen. Hij reageert blij en verlegen tegelijk, als ik hem een hand geef, buigt hij z'n hoofd en tikt met z'n voorhoofd op m'n handrug... Het heeft op ons echte indruk gemaakt om dit te mogen zien en beleven. Dit zijn de plekken waar iedereen aan voorbij loopt, maar waar echt iets te ervaren is. Het zijn momenten die me echt in mijn hart raken!
We zijn nog de vissershaven ingegaan. Ook daar hetzelfde beeld van veel afval en stank. Ongelovelijk wat voor een bende mensen maken op hun eigen woonplek. De haven is op zich prachtig om zien en gelegen in een riviermonding of baai. Er omheen zijn kampongs gebouwd met paalwoningen. Hier varen grotere vissersschepen dan we tot nog toe hebben gezien. Op ieder schip tientallen vissers aan het werk, of hangen rond op het schip met een sigaret een een drankje. Het is er redelijk druk. Ik vind het schitterend om te zien. We zijn ook hier echte vreemden en worden regelmatig in gebrekkig Engels aangesproken vanuit nieuwsgierigheid. Als we over een behoorlijk hoge en lange loopbrug de rivier oversteken wordt onze aandacht gevangen door de spelende kinderen in het water. Ze zwemmen er tussen het afval in het goor-grijze water, regenbogen op het water van de olie.... hebben enorm plezier. Ze klimmen op de brug en komen naar ons toe, nog druppend van het water laten ze ons vol enthousiasme en trots zien dat ze van de zeker 10 meter hoge brug durven te springen. Er zijn jochies bij, amper een jaar ouder dan Jasper. Het zijn hele goede zwemmers! Steeds klimmen ze weer op de brug en als wij foto's maken en filmen raken ze steeds opgewondener en willen ze op de schermpjes van onze camera's precies zien wat we hebben opgenomen! Het is weer een enorme ervaring, het enthousiasme te voelen van die kinderen. Het is weer een bijzondere ervaring, op dit soort plekken te mogen rondkijken... en ervan te leren, te relativeren en te genieten. Zoals ik al eerder zei, de toeristen laten dit soort plaatsen links liggen. Maar er leven hier prachtige mensen op hun eigen manier... en ik voel me gelukkig dat ik er een kijkje mag nemen.
-
18 Mei 2006 - 10:33
Papa:
Een prachtig verhaal hoor,
compliment!!!
Papa -
18 Mei 2006 - 11:03
Mama:
Heerlijk dat jullie zo gul zijn voor andere kinderen, en geniet nog even .kusjes voor jullie.
Mama -
18 Mei 2006 - 13:57
Sandra:
Het is weer een hele ervaring als ik het zo lees.
En Syl bedankt voor de kaart.
xxx-jes Sandra
-
18 Mei 2006 - 18:34
Eugène & Seppo:
Mooi om te lezen hoe de wereld is achter de facade van glitter. Dapper ook om die plekken op te zoeken. Blijf genieten van alles om jullie heen en van elkaar. Seppo -
18 Mei 2006 - 19:37
Jolanda:
Geniet nog lekker van de laatste paar dagen! Wij komen jullie met z´n allen ophalen. Esmée mag sowieso mee en Thomas en Noëlle hebben ook toestemming gekregen om mee te gaan om jullie op te halen. Tot de 29e dus!
Groeten,
Henk, Jolanda, Thomas, Noëlle en Esmée -
19 Mei 2006 - 06:32
Seppo & Eugène:
Ik blijf toch intens van jullie verhalen genieten. De manier waarop jullie met de mens omgaan in voor ons totaal andere cultuur is bijzonder mooi om te lezen. Gelukkig passen de jongens zich iedere keer weer aan en genieten ze even later van de nieuwe avonturen. Veel liefs Eugène -
19 Mei 2006 - 14:25
Groep 3b:
Lieve Jasper,
Heel veel dank voor de kaart uit Maleisië.Wat een prachtige reis makenjullie zegIWe hebben een poosje niets van ons laten horen. Op school hebben ze alles wat met de computer te maken heeft veranderd.ik vind dat wel lastig. In die tijd konden we niet op de computer en dus ook geen berichten schrijven.Is alles goed met jullie? Vandaag hebben we mijn verjaardag gevierd. Het was erg gezellig.De week die nu komt is een vakantieweek. Als we daarna een week op school zijn dan kom jij weer in onze groep. We zien er echt naar uit. Fijn dat we steeds van jullie iets konden lezen en zien. Heel veel liefs voor mama,papa,matthijs en jij natuurlijk. Alle kinderen van groep 3b en ati.
-
19 Mei 2006 - 18:30
Aly:
Als jullie naar Kota Baru gaan moetje absoluut gaan eten op de grote avondmarkt (overdag een parkeerplaats)
Je ziet van verre al de walmen. Het eten is er heelijk. Een echte aanrader.
Groet en liefs, Aly -
19 Mei 2006 - 20:47
Cees & Frieda:
Wat ontroerend....en wat fijn, dat jullie de puurheid van deze mensen/kinderen zien; er intens van kunnen genieten en je daardoor ook gelukkig voelen. We kunnen inderdaad van deze mensen/kinderen leren. In ieder geval relativeren. Jullie nemen in ieder geval een rugzak met mooie ervaringen terug. Geniet nog van de laatste paar dagen.
Veel liefs en groetjes,
Cees & Frieda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
